Felts Double Double 30, of de Double Deeas zoals het bedrijf het graag noemt, is een puristische fatbike. Er is geen druppelaar of ophanging; het is gewoon een volledig stijf frame en vork, rollend op veel rubber over alles wat in de weg staat. Het ontbreken van toeters en bellen helpt om de aankoopprijs redelijk te houden
Ik ontving de fiets in november en was aanvankelijk een beetje teleurgesteld dat ik de Dual Dee niet zou kunnen controleren op sneeuwscooterpaden en andere harde sneeuw. Echter, zodra we eind november een bizarre sneeuwstorm in het vroege seizoen in Pennsylvania kregen, greep ik de kans om aan boord van de Double Dee te springen in zijn normale omgeving – en ik was onder de indruk.
Ik rij de hele tijd in slecht weer, normaal gesproken op cross- of mountainbikes. Af en toe is het prima; soms is het een gladde, fishtailing-affaire. De grote Felt was gewoon een goofy goede tijd. Gepompt tot 5 psi, grepen de knobbelige banden van 10 cm goed, zelfs als ik het een paar steile hellingen liet afvliegen. Als je, zoals ik, woont waar de sneeuw vaak slordig is, raad ik fenders ten zeerste aan (het frame heeft oogjes). Die enorme banden schoppen een exponentieel grotere massa vuil op in vergelijking met skinny’s. Ik werd doorweekt, helmhakken, van de backsplash. Gelukkig, omdat ik harder moest werken aan de vlezige wielen, kwam ik niet zo gekoeld aan als ik waarschijnlijk zou hebben op een dunnere rig.
Nadat ik in de sneeuw had gespeeld, dacht ik dat ik een beetje modder zou opnemen. Fatty en ik rolden naar onze plaatselijke ‘cross-les’, die altijd een zandbak is, om te kussen. Tot mijn verbazing viel de funfactor abrupt weg. In plaats van erin weg te zinken, ging ik bij elke bocht naar een zijwaartse, brede drift in de tape. Zelfs nadat ik meer lucht uit de banden had laten ontsnappen, had ik het gevoel dat er heel weinig handen waren. III: Hoewel bredere banden meer drijfvermogen uit het zand moeten bieden, zijn de Double Dee, en misschien dikke fietsen in het algemeen, nog steeds meer geschikt om meer plakkerige, stevigere modder te rijden.
De volgende test was om het op ons regionale trailsysteem te doen. Hoewel de Double Dee niet alleen is ontworpen om een ruige singletrack-expert te zijn, hield hij zijn mannetje op onze technische paden aan de oostkust. bijna altijd laat me een andere fiets duwen. Het enorme contactvlak van de 10 cm Schwalbe Jumbo Jim-banden hielp me om bijna moeiteloos de top te vinden. Het hielp ook dat die Jumbo Jims, die minder dan 1.000 g per stuk wegen, enkele van de mildere banden zijn die beschikbaar zijn, wat je roterende massa vermindert. De Dual Dee is ook uitgerust met vergevingsgezinde 2×10-speed Shimano XT shifters en 38/24T kettingbladen. Je groeit niet bijzonder snel, maar je kunt bijna alles langzaam en gestaag omhoog klimmen.
Terug naar beneden was een ander verhaal. Het aluminium frame en de hydroform-vork zijn lekker stijf voor een geweldige krachtoverbrenging als je meefietst, maar de rit wordt een beetje onaangenaam als je snel naar beneden gaat over lange stroken babyheads en stotterende hobbels. Er is ook een snelheidsdrempel op deze en elke volledig stijve dikke fiets – als je deze overstijgt, begin je je een beetje als een stuiterende basketbal te voelen, wat veel schrijnender kan zijn dan het lijkt. Laten we zeggen dat ik die Shimano Deore-remmen heb geplaatst met een 180 mm rotor aan de voorkant en een 160 mm rotor aan de achterkant voor geweldig gebruik, dus ik ging nooit in de lucht. Andere technische kenmerken waren ook enigszins lastig. Ik kon met bescheiden boomstammen omgaan, maar nooit kreeg ik de fiets omhoog en over de grote die ik meestal op mijn mountainbike kan rijden.
Waar de Double Dee het meest thuis leek, was buiten de gebaande paden. Tijdens een enkele bochtige excursie besloten een paar mensen het pad te verlaten en begonnen ze over omgeploegde maïsvelden, met gras begroeide moerassen en verlaten spoorbeddingen te fietsen. Het was een gloeilamp moment voor mij. Het werd duidelijk dat dit is waar dikke fietsen voor zijn gemaakt: de berijder verder laten gaan dan waar de weg eindigt, gewoon om te zien waar hij je kan brengen.
Ik zou de Double Dee misschien niet meer meenemen voor nog meer trail-uitstapjes, maar die kleine smaak van de echte vette ervaring liet me anticiperen op meer reizen die gericht waren op echte verkenning. En dat is waar fatbiken om draait.
